Η Ευγενία Μανωλίδου μιλά για πρώτη φορά για το νεογέννητο μωρό της:«Είναι ίδιο ο Άδωνις»

Η Ευγενία Μανωλίδου μίλησε για πρώτη φορά μετά τη γέννηση του μικρότερου μωρού της, στο οποίο θα δώσει το όνομα Αλκαίος. Εχει ήδη τρία παιδιά, τον 18χρονο Αλέξανδρο, την 16χρονη Θεοδώρα και τον 8χρονο Περσέα και είναι πολύ ευτυχισμένη μαζί με τον σύζυγο της Άδωνι Γεωργιάδη.

Τί όνομα όμως θα δώσουν στο μωρό;

«Θέλαμε να δώσουμε ένα μουσικό όνομα στο παιδί, σίγουρα αρχαίο και ελληνικό, γιατί μας αρέσουν πολύ αυτά τα ονόματα λόγω της δύναμης και της ενέργειας τους. Έψαχνα να βρω ένα όνομα που να μην είναι συνηθισμένο και το οποίο να έχει μια όμορφη ιστορία. Το όνομα Αλκαίος τα συμπεριλαμβάνει όλα: γιος του Περσέα και της Ανδρομέδας, πολύ σπουδαίος λυρικός ποιητής της αρχαιότητας, μεγάλος καρδιοκατακτητής ως ιστορικό πρόσωπο, ενώ στη μυθολογία το όνομα αυτό ήταν το πρώτο όνομα του Ηρακλή που σημαίνει «πολύ δυνατός». Το συγκεκριμένο όνομα, λοιπόν, περιλαμβάνει την τέχνη και τη δύναμη – και η δύναμη είναι κάτι που ένας καλλιτέχνης χρειάζεται».

Σε ερώτηση αν ήταν συνειδητή η απόφαση να γίνουν ξανα γονείς αυτή τη φορά ή αν απλά έτυχε, απάντησε:

«Δεν έτυχε. Ήταν μια απολύτως συνειδητή απόφαση. Από τα τέσσερα παιδιά μου ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να κάνω τόσο πολύ ένα μωρό! Πιστεύω δηλαδή ότι, αν δεν είχα κάνει ήδη παιδιά, το πραγματικό βιολογικό μου ρολόι θα χτυπούσε τώρα. Τα άλλα τρία παιδιά έτυχαν και κάθε φορά που μου τύχαιναν, μου ερχόταν ο ουρανός σφοντύλι λόγω των πολλών υποχρεώσεων. Σε κάθε παιδί έδινα όσα περισσότερα μπορούσα να δώσω τη δεδομένη στιγμή. Ωστόσο, το τελευταίο μας μωρό θέλαμε πολύ να το κάνουμε – κι εγώ και ο Άδωνις».

Οσον αφορά την ομοιοτητα του μωρου με τον Άδωνι: «Αν και είναι μόλις μερικών ημερών, βλέπω πως του μοιάζει πολύ. Είναι ίδιο ο Άδωνις!».

H Eυγενία Μανωλίδου μίλησε και για τις διαφορές που βίωσε σε κάθε εγκυμοσύνη της και σε κάθε γέννα της:

«Πάντα έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Τότε, όμως, που γέννησα τον Αλέξανδρο ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί έπρεπε να προσαρμόσω τις φοιτητικές μου υποχρεώσεις στις ανάγκες του μωρού. Ήμουν πολύ μικρή, ζούσα στην Αμερική χωρίς την οικογένεια μου και επιπλέον δεν ήξερα βασικά πράγματα. Τώρα είναι όλα πιο εύκολα σε σχέση με τότε που ήμουν 20 χρονών, γιατί τώρα γνωρίζω τι πρέπει να κάνω, δεν πάω στα τυφλά – είναι σαν να έχω μωρά από τότε που γεννήθηκα και είναι κάτι που κατέχω πάρα πολύ καλά. Ωστόσο υπάρχει, όπως πάντα, η βιολογική κούραση: έχω και τα άλλα παιδιά, τα οποία έχουν κι εκείνα τις δικές τους υποχρεώσεις, ενώ έχω και τη μουσική μου που δεν θέλω να την αφήσω ποτέ».